Writer -:- Nalikakeaw
Pairing -:- Taka x inoo
ท้องฟ้ายามนี้เป็นสีดำสนิท ไร้ดวงดาว มีเพียงแสงไฟจากตึกรามที่ยังส่องสว่างระยิบระยับ แม้ในยามดึกที่ผู้คนส่วนใหญ่กำลังหลับไหล
แต่ยังคงมีบางคนที่ยังเหม่อมองแสงสีเบื้องล่าง ผ่านกระจกหน้าต่างภายในห้อง พลางคิดถึงใครบางคนที่อยู่อีกฟากฝั่งของเมือง
ตัวเลขบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ บอกให้รู้ว่าตอนนี้เวลาได้ล่วงเลยก้าวสู่วันใหม่ ดวงตาคมจ้องโทรศัพท์ในมืออย่างลังเลใจ อยากโทรฯหา อยากได้ยินเสียงใครคนนั้น แต่ก้กลัวว่าจะรบกวนแม้จะรู้ว่าเวลานี้ คนที่เขาคิดถึงจะยังไม่นอนก็ตาม
แต่ในที่สุดก็กดปุ่มโทรออก ถึงเจ้าของหมายเลยที่ตัวเขากดค้างไว้บนหน้าจอมือถือตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว หลังจากฟังเสียงสัญญาณโทรฯออกเพียงสองครั้ง ก็ได้ยินเสียงตอบรับมา...เร็วเสียจนคนที่เป็นฝ่าโทรฯไปตั้งตัวไม่ทัน
"นาย-ยังไม่นอนเหรอ?"
ถามไปแล้วก็แทบจะกัดลิ้นตัวเอง ..ถามโง่ๆ.. ถ้าอีกฝ่ายเข้านอนไปแล้วคงไม่ได้รับสายเสียงใสแบบนี้
"อือ! อ่านหนังสืออยู่น่ะ แต่อีกเดี๋ยวก็จะนอนแล้ว"
"ถ้างั้นฉันไม่กวนแล้ว ราตรีสวัสดิ์"
วางสายไปเสียดื้อๆ โยนมือถือไว้บนโต๊ะอย่างอารมณ์ดี กระโจนขึ้นเตียงกอดหมอนแล้วก็หลับไปอย่างรวดเร็ว
ทิ้งให้ร่างบางที่อยู่ปลายสายขมวดคิ้วใส่โทรศัพท์ตัวเองอย่างงงๆอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากบางๆจึงยกยิ้มอย่างรู้ทัน
"คิดถึงฉันจนนอนไม่หลับก็ไม่บอกกันตรงๆล่ะ ยูยะ"
.............................................
.......................
........
....
บ่ายวันต่อมา อิโนะโอะ เคย์ ก็เดินเข้ามาในสตูดิโออย่างอารมณ์ดีสุดๆ จนเพื่อนซี้อย่างไดกิที่เดินตามกันมาติดๆอดปากแซวไม่ได้
"ยิ้มอย่างนี้แสดงว่าสอบได้สินะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนายมันสมองดี หรือว่าเพราะกำลังใจดีกันแน่"
"กำลังใจดีที่ไหนล่ะ ไม่มีแม้แต่คำอวยพรซักคำ"
"อ้าว! ก็เห็นว่าพักนี้ทาคาคิคุง ดูอดหลับอดนอน ฉันนึกว่าเป็นเพราะคอยอยู่เป็นเพื่อนนายอ่านหนังสือซะอีก"
"ไม่ได้อยู่ด้วยกันซักหน่อยนี่นา"
ถ้าให้มาอยู่เป็นเพื่อนจริงๆก็ไม่เอาหรอก เดี๋ยวก็ไม่ได้อ่านหนังสือกันพอดี
"เอ...ถ้าไม่ได้อยู่กับอิโนะจัง งั้นเมื่อคืนทาคาคิคุงไปทำอะไรมาน้อ..ถึงต้องมานอนเอาแรงเวลางานเนี่ย"
"ท่าทางไดจังจะรู้ดีเนอะ ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนไปอยู่ด้วยกันมาหรอกนะ?"
เคย์แกล้งทำตาวาวใส่เพื่อน แต่ก็สมจริงเสียจนไดกิต้องรีบโบกมือปฏิเสธปากคอสั่น เหลียวซ้ายแลขวาอย่างหวาดระแวง
"ยามะจังไม่อยู่แถวนี้ซักหน่อย"
"ใครจะรู้ล่ะ เผื่อมาแอบหลับแถวใต้ตู้ใต้โต๊ะแถวนี้แล้วมาได้ยินเข้าจะทำยังไง อิโนะจังเนี่ย..ฉันแค่แซวเล่นหน่อยเดียวเอง"
บ่นๆพลางก้มลงดูใต้โต๊ะให้แน่ใจว่าแฟนตัวเองไม่ได้มางีบอยู่แถวนั้นจริงๆ เคย์ก็พอจะเข้าใจอยู่ว่าทำไมไดกิถึงได้กลัวว่ายามาดะจะได้ยิน เพราะคนที่ปากหวาน ช่างเอาอกเอาใจอย่างยามาดะนั้นมีข้อเสียคือนิสัยขี้หึงอย่างร้ายกาจ ขนาดคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทสุดซี้ของไดกิอย่างเขา ยามาดะยังหาเรื่องมาหึงได้บ่อยๆ
เห็นแล้วร่างบางก็นึกอิจฉา อยากให้แฟนตัวเองแสดงออกอย่างยามาดะเสียบ้าง แต่สุดท้ายแล้วก็มีแต่เขาที่แสดงออกว่ารักอยู่ฝ่ายเดียว อย่างตอนนี้ยูยะก็เอาแต่นอน ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดูซักนิดว่าแฟนตัวเองอยู่ตรงนี้
"จะไม่ถามฉันหน่อยเหรอว่าวันนี้สอบเป็นยังไงบ้าง"
"นายทำได้อยู่แล้วนี่"
ท่าทางจะหวังความโรแมนติกจากนายคนนี้ไม่ได้เลยสินะเนี่ย ถึงจะทำใจมาตั้งแต่วันแรกที่เริ่มคบกัน แต่บางครั้งเขาก็อยากได้ความห่วงใยใส่ใจแบบที่คนรักเขาทำกันบ้างนี่นา
"เฮ้ย!!!ทำอะไรน่ะอิโนะจัง?"
นิ้วเรียวๆจิ้มเข้าตรงสีข้างของคนที่กำลังนอนอยู่จนสะดุ้งโหยง ตาสว่างลุกขึ้นนั่งมองตามร่างบางที่เดินเชิดหน้าหนีไปนั่งอ่านหนังสือตรงมุมห้องแบบงงๆ ไม่รู้ตัวว่าถูกงอนด้วยสาเหตุใด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คืนนี้ยูยะนอนไม่หลับ ความกังวลบางอย่างรบกวนจิตใจจนทำให้คนที่เหนื่อยจากงานมาทั้งวัน ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วก็ข่มตาให้หลับอีกไม่ได้ สาเหตุมาจากร่างบางคนสวยที่วันนี้ทำตัวแปลกๆ แม้ว่าจะได้พูดคุยกันตามปกติ แต่ท่าทีที่แสดงออก สายตาที่มองเขานั้นดูเหินห่างเย็นชา จนเขาต้องเก็บเอามาคิด
"นายคิดไปเองมั้ง ฉันไม่เห็นว่าอิโนะจังจะผิดปกติตรงไหนเลย"
พอถามฮิคารุหรือเมมเบอร์คนอื่นๆก็ได้คำตอบมาแบบนี้ แต่ในสายตาคนรักอย่างเขาย่อมรู้ดีกว่านั้น ยูยะรู้ว่าอีกฝ่ายงอนเขา เพียงแต่ไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไร ดวงตาคมจ้องมองโทรศัพท์ราวกับจะคาดคั้นให้มันไปหาคำตอบให้ อยากรู้..แต่ไม่กล้าโทรฯไป พรุ่งนี้เคย์ยังมีสอบ ถ้าทะเลาะกันจนเคย์ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือสอบก็คงไม่ดี..
เฮ้อ!!!!!
"คิดถึงฉันอยู่เหรอ? ยูยะ"
ในแสงสลัวภายในห้องที่มีเพียงแสงจากโคมไฟตรงหัวเตียง ที่ประตูห้อง ยูยะมองเห็นร่างบางในชุดนอนของเขา เสื้อบางๆที่แม้จะติดกระดุมครบทุกเม็ด แต่คอเสื้อก็ยังแหวกลงลึกจนคนมองใจสั่น แขนเสื้อและขากางเกงยาวเกินออกมาเล็กน้อย ทำให้คนใส่ดูน่ารักและเย้ายวน
"มาเมื่อไหร่.."
ยูยะถามเสียงพร่า พยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติที่สุด แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นอีกเมื่อร่างบางเดินมานั่งตักเขา วาดสองแขนเรียวโอบรอบคอ จูบยูยะที่แก้มทั้งสองข้าง เบียดสะโพกเข้าหาส่วนกลางลำตัวที่กำลังตื่นขึ้นอย่างจงใจ กระซิบตอบข้างหูด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่
"มาตั้งนานแล้ว ตอนแรกว่าจะกลับบ้าน แต่เปลี่ยนใจกลางทาง พอมาถึงนายก็หลับไปแล้ว ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วยก็เลยต้องยืมชุดนอนของนายมาใส่ หลวมไปนิดนึงเนอะ"
ถ้านี่เป็นบทลงโทษที่เคย์จะใช้กับยูยะ โทษฐานที่ทำให้โกรธไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามแต่ เขายอมตายดีกว่าจะต้องมาทรมานกายทรมานใจแบบนี้ ความห่างเหินนับเดือนที่เขาต้องอดทน กลิ่นสบู่ที่เขาชอบเมื่อยามที่อยู่บนผิวกายเนียนนิ่ม ทำให้ยูยะแทบคลั่ง เหตุผลเดียวที่ทำให้ทั้งสองต้องห่างเหินคือ เรื่องสอบ ยูยะรู้ความต้องการของตัวเองดีจึงไม่อยากทำให้ร่างบางต้องสับสนและเหน็ดเหนื่อยมากเกินไป
คนสวยหัวเราะคิกเมื่อจมูกโด่งกับริมฝีปากร้อนๆ กดลงบนลำคอขาวระหงอย่างอดใจไม่ไหว เฝ้าวนเวียนเน้นย้ำแผ่วเบาสลับหนักหน่วงเรียกเสียงครางเบาๆจากริมฝีปากอิ่ม สองมือลูบไล้แผ่นหลังเรื่อยลงไปถึงสะโพก บีบคลึงเนื้อแน่นผ่านผ้าบางที่คนรักสวมไว้เพียงชิ้นเดียว
"ยั่วกันแบบนี้ พรุ่งนี้ไม่อยากไปสอบหรือไง"
เคย์ยิ้มหวานให้คนรัก จูบริมฝีปากแผ่วเบาให้ยูยะคลายความหงุดหงิด
"ที่จริง...วันนี้สอบวันสุดท้ายแล้วล่ะ"
"หือ?..แต่ตารางสอบ?"
ตารางสอบที่ร่างบางเอามาให้ผู้จัดการเพื่อจัดคิวงานให้ลงตัวนั้น ยูยะจำได้ว่าพรุ่งนี้ เคย์จะมีสอบอีกหนึ่งวิชา งานที่แพลนเอาไว้ถึงถูกเลื่อนให้ช้าไปอีกหนึ่งวัน
"อาจารย์เลื่อนสอบมาเป็นวันนี้น่ะ มันกะทันหัน ก็เลยไม่ได้บอกผู้จัดการ แล้วก็..ไม่ได้บอกใครด้วย"
"เจ้าเล่ห์นักนะ"
ยูยะงับเข้าที่หัวไหล่ขาวๆอย่างมันเขี้ยว มีอย่างที่ไหน รู้ทั้งรู้ว่าเขาต้องห้ามใจ กลับมาแกล้งให้เขาทรมานใจจะขาดแบบนี้
"ไม่ชอบเหรอ เจ้าเล่ห์แบบนี้ พรุ่งนี้..ไม่มีสอบ แล้วก็ไม่มีงานด้วย "
ยูยะมอบรางวัลให้คนรักด้วยริมฝีปากร้อนๆ จูบบดเบียดซับความหอมหวานเนิบช้า ค่อยแตะปลายลิ้น แทรกริมฝีปากอิ่มเข้าไปสัมผัสความนุ่มนวล ชุ่มฉ่ำที่คอยตอบรับอยู่ภายใน มือหนาละจากสะโพกเลื่อนขึ้นสำรวจหน้าท้องแบนราบเรื่อยขึ้นไปด้านบน แผ่นอกบางแอ่นรับผัสที่วนไล้ตรงยอดอก
จูบร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งสูง สองกายเบียดแนบชิดเสียดสีร้อนผ่าว ยูยะประคองร่างบางนอนลงบนเตียงนุ่ม ละจูบจากริมฝีปากอิ่ม เริ่มสำรวจผิวกายนุ่มนิ่มที่แสนโหยหา จูบย้ำซ้ำๆตรงกลางอก ให้เจ้าของร่างกายนี้ได้รู้ว่าที่ตรงนี้...หัวใจที่เต้นถี่แรงอยู่ในนี้ เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
"อ๊ะ!! ยูยะ"
ครางเรียกชื่อคนรักแผ่วๆ และเสียงครางยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ยูยะแตะปลายลิ้นปรนเปรอยอดอกสองข้างผ่านเนื้อผ้าบางสากระคาย ขบเม้มกระตุ้นอารมณ์ให้ร่างบางบิดกายด้วยความทรมาน กางเกงถูกดึงออกไปอย่างง่ายดายเหลือเพียงเสื้อที่ดูจะไร้ความหมาย ยามนี้อารมณ์ของทั้งสองใกล้ถึงขีดสุด มือหนารวบส่วนอ่อนไหวเข้าหากันขยับขึ้นลงช้าๆ... กระทั่งสิ้นสุดปลายทาง..
ยูยะทิ้งกายลงทาบทับร่างข้างใต้อย่างเหนื่อยอ่อน สองร่างกอดก่ายถ่ายทอดอารมณ์ผ่อนคลายให้แก่กันและกัน
"เหนื่อยแล้วเหรอยูยะ?"
เคย์ถามทั้งๆที่มือหนาเริ่มไม่อยู่นิ่ง ปลายนิ้วเปรอะคราบขุ่นขาวซุกซนแตะอยู่ตรงร่องสะโพก
แทนคำตอบว่าค่ำคืนนี้ จะไม่จบลงง่ายๆ........
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ตื่นได้แล้วววว"
แสงจ้าบาดตา พร้อมกับเสียงหวานๆกรอกอยู่ข้างหู ทำได้แค่ทำให้ยูยะคว้าหมอนใบโตมาปิดหูปิดตาหลับต่อ เมื่อคืนเขาถูกปีศาจแสนสวยในคราบลูกแกะน้อยสูบพลังชีวิตไปจนเกือบหมด อยากนอนยาวๆให้เรี่ยวแรงคืนมาเหมือนเดิมเร็วๆ
"ยูยะ ตื่นสิ วันนี้ว่างทั้งวันเลยนะ ออกไปเที่ยวกัน"
ร่างบางเรียกอย่างอารมณ์ดี คว้าหมอนออกจากมือยูยะ ตัวเองเลยถูกคว้าไปกอดแทนหมอน เคย์ที่อยู่ในเสื้อคลุมอาบน้ำเพียงตัวเดียวก็ยอมให้กอดแต่โดยดี
"ไม่ล่ะ อยากนอน"
"อะไรเนี่ยยย!!! ตามใจกันหน่อยไม่ได้เหรอ เมื่อคืนฉันยังตามใจนายจนปวดเมื่อยทั้งตัวแล้วเนี่ย"
ยูยะหรี่ตามองคนที่บอกว่า "ปวดเมื่อยไปทั้งตัว" แล้วยังมีแรงจะไปเที่ยว ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก จะขำก็ขำ เคืองก็เคือง หมั่นเขี้ยวหอมแก้มนิ่มไปแรงๆสองสามที ร่างบางดิ้นยุกยิกอยู่ในอ้อมแขนซักพักก็ยอมแพ้ นอนซบกับอกยูยะแต่ก็ยังไม่วายออดอ้อนด้วยริมฝีปากอิ่มกดจูบทักทายคนรักยามเช้า จูบหวานๆเนิ่นนานเริ่มร้อนแรงเมื่อเรียวลิ้นเล็กแทรกเข้าไปทักทายให้คนรัก "ตื่น" ทั้งใจ และกาย
มือหนาเริ่มปัดป่ายไปบนร่างบางที่ทาบทับอยู่ช้าๆ
"ไม่อยากนอนแล้วเหรอยูยะ"
คนสวยยิ้มยั่ว จูบเบาๆที่ปลายคางคนรัก นิ้วเรียวไต่ไปตามอกจนถึงหน้าท้องที่ขยับขึ้นลงตามลมหายใจที่รุนแรงขึ้น
ถ้าไม่ออกไปข้างนอก ... ก็จะเอาแต่นอนอยู่เฉยๆไม่ได้หรอกนะ ยูยะ...
+++++++++++++++E+N+D+++++++++++++++++++++
No comments:
Post a Comment