Title : ~❤ Love Rabbit ❤~
Writer : Nalikakeaw
Pairing : Taka x Yabu...
"มาแล้ววววววววววววว!!!!!!"
เสียงฝีเท้าตึ้กตั้ก ตามมาด้วยเสียงแหบห้าวพร้อมทรงผมฟูๆไร้การหวีแต่ดูดีเป็นเอกลักษณ์ ก่อนที่ร่างสูงจะพุ่งเข้ามาในสตูดิโอ ณ เวลาที่เข็มสั้นจะหยุดตรงเลขแปดได้พอดีแป๊ะ
ทุกคนในสตูดิโอถอนหายใจโล่งอก ไม่ใช่ว่าห่วงหรอกนะ แต่ไม่อยากได้ยินเสียงใครบางคนบ่นต่างหาก
"เกือบสายเชียวนะ ยูยะ"
เรียบๆ นิ่งๆ แต่ทุกสิ่งหยุดชะงัก ทุกคนกลั้นหายใจเตรียมอุดหู มีแต่เจ้าตัวคนที่เกือบจะมาสายนั่นล่ะที่มองตอบสายจิกจ้องเอาเรื่องแบบไม่สะทกสะท้าน
"อย่าเพิ่งบ่นน่ะยาบุ ขอไปแต่งหน้าแต่งตัวก่อน สายแล้ว"
ว่าแล้วก็ชิ่งจากไปนั่งหน้ากระจกบานใหญ่ให้ช่างทำผม ช่างแต่งหน้า ใส่โน่นละเลงนี่ไปตามเรื่อง เสร็จปุ๊บตากล้องก็เรียกไปถ่ายปั๊บ สนุกสนานเฮฮากันไปตามประสา แต่ทว่า....
"ทาคาคิ ไปง้อยาบุหน่อยซิ"
"ไม่ได้ทำอะไรผิดง้อทำไมล่ะ"
หันกลับไปถามแบบหน้าซื่อตาใส แต่ฮิคารุมองแล้วมันชวนโดนถีบมากกว่าน่ารัก
ก็มันใครกันละวะ! ที่มาทำงานแบบหวุดหวิดจะสายได้ทุกที่ทุกงาน ทั้งๆที่ยาบุมันย้ำนักย้ำหนาว่าให้มาก่อนเวลานัดสิบห้านาที จะเตือนจะว่ายังไงก็ไม่เคยสน หนนี้ยังทำเมินใส่อีก พี่ใหญ่ของวงเลยทำหน้าหงิกเอาๆจนเหลี่ยมจะหายหมดแล้ว
"ก็น่ารักดีนี่" ก็นะ นานๆทีจะได้เห็น
ผัวะ!!!!!
เป็นอิโนะ เคย์ ที่หวดฝ่ามือเรียวลงกลางกบาลแบบเต็มเหนี่ยว หัวเหอที่เซ็ตไว้อย่างดีกระเซิงเสียทรง ถึงได้หันไปมองอย่างขุ่นเคือง แต่เจ้าของฝ่ามือพิฆาตหาได้สนใจไม่
"ไม่ต้องพูดมาก ไปขอโทษยาบุเดี๋ยวนี้!"
ไม่รู้อะไรหนักหนา ยาบุโกรธง่ายหายเร็ว ก็รู้ดีอยู่ ขอโทษคำเดียวก็จบ แต่นี่ปล่อยให้โกรธ หน้าบึ้งแผ่รังสีอึมครึมไปทั่วสตูดิโอ จนเมมเบอร์ไม่กล้าเข้าใกล้ ทีมงานก็ดูจะแหยงๆพิกล
มันอึดอัดเฟ้ย!!!!!
"ไม่ไป"
"ยังไงก็ต้องไป ถ้านายจะไปเราจะลากนายไปเอง ไดจังมาช่วยกันหน่อย"
สามคนสามแรง แต่กลับสู้แรงคนอ้วนที่น้ำหนักเพิ่งจะลดไปสองกิโลฯ ไม่ไหว ยื้อกันไปลากกันมาจนคนที่นั่งมองอยู่มุมห้องนึกรำคาญ ยิ่งมองยิ่งหงุดหงิดใจนัก
"ไม่ต้องหรอกทั้งสามคน คำขอโทษที่ไม่มีความสำนึกน่ะ ฉันไม่อยากได้หรอก"
ทั้งสตูดิโอเกิดความเงียบงันไปชั่วขณะ ยูยะอ้าปากหวอมองตามแผ่นหลังบางที่เพิ่งจะพ้นประตูสตูดิโอไปอย่างงงๆ
โกรธจริงนี่หว่า....
+++++++++++++++++++
หมดช่วงถ่ายในสตูดิโอ ทุกคนย้ายสถานที่มาถ่ายกันตรงสวนด้านนอกไม่ไกลนัก ผืนหญ้าสีเขียวเย็นตา ช่วยให้ความรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น แต่ที่เรียกเสียงอู้อ้า ชื่นชมจากเหล่าเมมเบอร์ได้มากที่สุด ก็คือเหล่ากระต่ายน้อยขนฟูที่มาร่วมถ่ายแบบด้วยในวันนี้
"หวา!!! น่ารักจังเลย ผมจะถ่ายกับตัวนี้"
"ตัวสีน้ำตาลเข้มฉันจองแล้วนะยูโตะ"
"เอ๋!! อะไรกัน ยามะจังจองตั้งแต่ตอนไหนฉันมาถึงก่อนนะ"
"ก็ไม่รู้ล่ะ ฉันอยากได้ตัวนี้นี่"
คุยกันหงุงหงิงซักพักยามาดะก็ได้อุ้มกระต่ายตัวที่อยากได้สมใจ แต่ต้องแลกกับการหอมแก้มยูโตะซ้ายขวาข้างละที เพราะแบบนี้เวลามีเรื่องเถียงกันทีไร เมมเบอร์ที่เหลือเลยไม่ค่อยจะสนใจสองคนนี้เท่าไหร่นัก ปล่อยให้หงุงหงิงกันไปสองคนเถอะ
กระต่ายน้อยน่าสนกว่ากันเยอะ!~
ยาบุรอให้ทุกคนเลือกกระต่ายจนครบ ถึงได้อุ้มกระต่ายตัวสีน้ำตาลอมเทาขึ้นมากอดบ้าง สีหน้าตอนที่อุ้มกระต่ายขึ้นมานั้นอ่อนโยน เวลาที่กอดกระต่ายน้อยก็ทะนุถนอม ชวนให้คนมองนึกอิจฉา อยากหักคอกระต่ายขึ้นมาซะงั้น
"เอามานี่ซิ" มือไวเหมือนใจคิด ยูยะดึงกระต่ายออกจากอ้อมแขนนั้นทันที
เพียะ!!!!
"โอ้ย!!! มาตีฉันทำไมเนี่ย"
"มันน่ามั๊ย ใครสั่งใครสอนให้อุ้มกระต่ายแบบนั้น "
แล้วหิ้วหูกระต่ายมันผิดตรงไหนวะ! ไม่ทำมันหล่นพื้นก็บุญเท่าไหร่แล้ว ทาคาคิจับหูกระต่ายแน่นกว่าเดิม ปล่อยให้เจ้าตัวน้อยสี่ขาตะกุยอากาศไปตามเรื่อง
ปั๊ก!!!!
เพราะหิ้วน้องกระต่ายสูงเกินไป เลยโดนสองขาหลังถีบเข้าปลายคางแบบเต็มๆ มึนไปสิบวิ...
หนอย!!! เดี๋ยวแกล้งทำหลุดมือมันจริงๆซะเลย ยาบุอยากสนใจมันมากกว่าเขาดีนัก
"ถ้ากระต่ายหล่นนายตายแน่!!!" เอ่อ สมเป็นยาบุ รู้ทันไปซะทุกเรื่องจริงๆ "ส่งกระต่ายตัวนั้นคืนมา เดี๋ยวนี้!!!"
เพราะประโยคสุดท้ายนั่นล่ะ ที่ทำให้ไม่กล้าขัดใจ ปกติจะแกล้งกวนใจบ้าง ให้เอาอะไรซักอย่างมาแลกบ้าง แต่ถ้าทำยาบุคงโกรธมากขึ้นอีกหลายเท่า
คืนไปแล้วก็ไม่วายส่งสายตาขุ่นเคืองใส่เจ้าขนฟูที่อยู่อย่างสงบสุขในอ้อมแขนเรียว แป๊บเดียวก็เคลิ้มทำท่าจะหลับ ดูมันซิ ทีกับเขาละดิ้นเอา ถีบเอา
"ต้องอุ้มแบบไหนล่ะ ฉันไม่รู้นี่"
ยาบุมองคนแกล้งทำหน้าตาจ๋อยๆอย่างแสนขัดใจ อยากจะตะโกนใส่หน้าให้สมกับที่ขุ่นใจมาเกือบค่อนวัน แต่ก็กลัวกระต่ายจะตกใจกระโดดหนี
"ก็แบบที่ฉันอุ้มนี่แหละ ลองดูสิ " บอกพลางเดินนำไปทางกรงที่ยังเหลือกระต่ายน้อยอยู่อีกหนึ่งตัว
"ค่อยๆเอามือช้อนไปใต้ตัวกระต่าย ตรงขาหน้าสองข้าง อีกมือก็ประคองสะโพกแล้วก็อุ้มขึ้นมา"
เออ ง่ายๆแฮะ ไม่ดิ้นไม่ถีบด้วย น่ารักเหมือนกันนี่หว่า อุ้มขึ้นมาได้แล้วก็ยิ้มกว้าง แต่เจอใบหน้าหงิกๆของยาบุตอกกลับมาจนหน้าหงาย
เฮ้อ!!! ไม่น่าไปแกล้งเล่นเล้ยยย!!!!!
+++++++++++++++++++++++
ยาบุไม่ได้คุยกับยูยะอีก และไม่ได้ทำท่าทีว่ามองเห็นด้วย ถึงจะมานั่งอยู่ตรงหน้าก็เถอะ เสร็จงานก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋าแบบไม่สนใจโลก
"วันนี้ทาคาคิคุงดูหงอยๆเนอะ ยาบุคุง" ยูริเข้ามาเกาะแขนทำตาแป๋ว ยาบุเลยยิ้มหวานตอบไป
ดี สมน้ำหน้า ...
"น่าสงสารนะ" เคย์โตะพูดบ้าง แต่ดูแล้วก็ไม่ได้หวังให้ยาบุใจอ่อนสักเท่าไหร่
"ทาคาคิคุงเดินหายไปไหนแล้วล่ะ" ริวทาโร่ลองพูดดูบ้าง แต่ก็เหมือนสายลมผ่านหู ยาบุไม่ได้ฟังเลยซักนิด
"ทุกคนนนนน กระต่ายหายยยย"
"จริงอ่ะยามะจัง กระต่ายหายเหรอ"
"หายไปตัวนึงล่ะ"
"กระต่ายหายย ทุกคนนนน กระต่ายหายยย ทำไงดีๆๆๆๆ"
รู้แล้วครับว่ากระต่ายหาย แต่ใครก็ได้เอาสองตัวนี้ไปเก็บที!!!!!!!
กระต่ายหาย ? คนก็หาย? หวังว่าคงไม่ได้หายไปด้วยกันหรอกนะ ยาบุออกเดินแกมวิ่งไปทางด้านหลังเรือนกระจกที่ก่อนหน้านั้นเห็นคนใครสักคนเดินไปทางนั้น
นั่นไง........แอบมางีบอยู่หลังเรือนกระจกจริงๆ แล้วยังกอดกระต่ายขนฟูแทนหมอนข้างด้วย ไม่รู้นึกพิเรนทร์อะไร เมื่อกี๊ยังแกล้งกระต่ายอยู่เลย
ยาบุนั่งลงข้างๆคนที่กำลังอยู่ในห้วงฝันเงียบๆ ไม่อยากรบกวนให้ตื่น มองหน้าตาหล่อเหลาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะไล้นิ้วเบาๆไปตามโครงหน้า แล้วละออกมาอย่างรวดเร็วเพราะเพิ่งนึกได้ว่ายังโกรธอยู่
แต่ถ้าปล่อยให้นอนอยู่อย่างนี้ก็คงไม่ดีสินะ หาเรื่องให้ต้องปวดหัวอยู่เรื่อยเลยนะ ยูยะ
"ยูยะ ตื่นได้แล้ว"
กระต่ายน้อยทำตาแป๋วมองยาบุเอานิ้วจิ้มๆอกคนที่นอนหลับปุ๋ย แต่สะกิดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น จนเปลี่ยนใจจะเอาเท้าเขี่ยแทน รับรองว่าหายง่วงแน่!!!!.....
"เฮ้ย!!!" ร้องเสียงหลงเพราะถูกดึงจนเกือบล้มลงไปทับเจ้าขนฟูที่ยังนอนแปะอยู่บนอกกว้างของอีกฝ่าย ต้องยันศอกไว้กับพื้นดิน แต่ตอนนี้อยากจะเอาศอกยันหน้าไอ้คนแกล้งหลับแทนแล้วสิ
"นึกว่าจะไม่ปลุกซะแล้วนะ"
ยาบุไม่ตอบยันตัวขึ้นสุดแรง แต่อีกคนก็ไวกว่า กอดหมับเข้าที่เอวบาง อีกมือสอดเข้าในเรือนผม ออกแรงกดให้ใบหน้านั้นโน้มลงมาจนกระทั่งริมฝีปากประกบกันแนบสนิท
"อื้อ~"
ยิ่งดิ้นแรงกอดยิ่งรัดแน่น ยาบุห่วงแต่เจ้าตัวน้อยจะถูกทับแบน ลืมตัวปล่อยให้ริมฝีปากถูกครอบครอง สุดท้ายยอมเอียงใบหน้าขยับริมฝีปากตามอารมณ์ของอีกฝ่ายไปง่ายดาย
กระต่ายน้อยรู้งาน กระโดดตุบลงบนพื้นหญ้า ให้สองร่างได้แนบชิดสนิทกันมากกว่าเดิม
เนิ่นนานกว่าริมฝีปากจะเป็นอิสระ ยาบุแนบแก้มลงกับอกอุ่นๆแทนที่จะมองหน้า เพราะรู้ว่ายูยะอยากมองสบตาคู่นี้ใจจะขาดไงล่ะ เดี๋ยวก็รู้หมดสิ ว่าหายโกรธแล้ว
"เลิกงอนเถอะน่า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งซักหน่อย แค่อยากให้สนใจกันบ้าง"
"ที่ผ่านมาใส่ใจไม่พอหรือไง"
"ก็อยากให้ใส่ใจมากกว่าใครๆ"
เหตุผลไม่เข้าท่า แต่ทำไมยาบุถึงเข้าใจนะ จะว่าไปช่วงนี้ในหัวมีแต่งาน งาน งาน แล้วก็งาน เต็มไปหมดจริงๆ แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ยูยะจะมาป่วนเขาเสียหน่อย
"ไม่อยากใส่ใจแล้วล่ะ ปวดหัว"
"เอ๋!!!"
คนตัวบางฉวยโอกาสที่อีกคนตกใจลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก้มลงอุ้มกระต่ายน้อยไว้ในอ้อมแขน
"เลี้ยงกระต่ายยังจะง่ายกว่าอีก" ไม่พูดเปล่าแนบแก้มลงบนขนนุ่มๆของเจ้ากระต่ายน้อย พร้อมๆกับส่งยิ้มหวานให้ยูยะ
"ถ้าพรุ่งนี้ยังมาทำงานสาย ฉันจะเอาเวลาที่ดูแลใสใจนายมาใช้กับกระต่ายตัวนี้แทน"
ยูยะฟังแล้วอยากจะบีบคอกระต่ายขึ้นมาอีกหน อยากตะโกนดังๆว่ากอดกระต่ายน่ะมันไม่อุ่นเท่ากอดเขา จูบกระต่ายก้ไม่หวานเท่าจูบกับเขาด้วย
แล้วแบบนี้ยังจะทิ้งกันได้อีกเร้ออออออออออออออออ.....................
++++++++ End +++++++++++++
No comments:
Post a Comment