Title : [Fiction] Happy [White] Birthday
Writer : Nalikakeaw
Pairing : Takainoo
"ของขวัญวันเกิดฉันล่ะ"
คำทักทายยามเช้าแปลกหู
ทำให้ร่างหนาชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะก้าวผ่านมือขาวๆ ที่แบมาตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจ
"ทาคาคิคุง ของขวัญวันเกิดฉันล่ะ"
"ไม่มี"
"ใจดำ"
อิโนะ เคย์ ย่นจมูกใส่แผ่นหลังของยูยะ
ซึ่งแน่นอนว่าคนตัวหนาไม่ได้สนใจ เดินไม่รู้ร้อนรู้หนาวไปนั่งข้างๆยาบุ
"คอยดูนะ จะทวงทุกวันเลย"
ไดกิแอบมองหน้าเคย์ที่กลับมานั่งอ่านหนังสือข้างๆเขา
เห็นสีหน้าอมยิ้มของเพื่อนรักแล้วก็แปลกใจนิดหน่อย
คนที่ไม่ได้ของขวัญวันเกิดจากเมมเบอร์น่ะ
มีความสุขขนาดนี้เลยเหรอ
ส่วนคนที่โดนทวง ก็ผิวปากสบายอารมณ์อยู่ได้
ไม่รู้หรือไงว่าเพื่อนๆ เริ่มจะเบื่อคำว่า "ของขวัญวันเกิด" เต็มทีแล้ว
"ทำไมต้องทวงทุกวันด้วยล่ะ
ปกติอิโนะจังไม่ได้งกขนาดนั้นซักหน่อย"
ชิเนนเริ่มสงสัยหน่อยๆ ริวทาโรช่วยเสริมว่าปีนี้
ทาคาคิก็ไม่ได้ลืมวันเกิดอิโนะเสียหน่อย
"งั้นทำไมถึงไม่มีของขวัญล่ะ"
คู่หูนากายามะที่สุมหัวอยู่ด้วยโพล่งออกมาพร้อมกัน
แน่นอนว่าในห้องเล็กๆนี่ มันย่อมดังพอให้ทุกคนได้ยินทุกคนอยู่แล้ว
แต่สองคนที่เป็นต้นเรื่องไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ
ฮิคารุอดรนทนไม่ไหว
ชะโงกหน้าผ่านตัวยาบุไปกระซิบบอกยูยะว่า
"ถ้าไม่ว่าง ฉันไปซื้อให้เอามะ"
"ไม่ต้อง ขอบใจ"
ยาบุลุกหนี
เผื่อว่าฮิคารุนึกอยากตบกะโหลกคนปากดีขึ้นมา เขาจะได้ไม่ต้องเป็นกรรมการ
"น่าสงสัยนะ ที่ทาคาคิคุงบอกว่าไม่มีน่ะ หมายความว่ายังไม่ให้หรือคิดจะไม่ให้จริงๆกันแน่"
เคย์โตะถามโดยที่ไม่เงยหน้าจากกีตาร์ตัวโปรด
ยาบุหัวเราะหึๆ
"เห็นเหมือนกันล่ะสิ"
พนักงานร้านคงมึนน่าดู ที่เห็นทาคาคิ ยูยะ
ไปวนๆเวียนๆอยู่ที่ร้านขายของขวัญอยู่ร่วมเดือน
แต่ไม่ซื้ออะไรสักอย่าง กว่าจะหยิบของชิ้นหนึ่ง ยืนพิจารณาเป็นชั่วโมง
พอเลือกได้ เดินมายังไม่ทันจะถึงเคาท์เตอร์คิดเงิน ก็เปลี่ยนใจเอากลับไปวางที่ชั้นเหมือนเดิม
"นายคิดว่าทาคาคิหาของขวัญที่ถูกใจคนรับได้หรือยัง"
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถึงจะหาได้
ทาคาคิคุงคงจะไม่ให้ต่อหน้าเราแน่ๆ ว่าไหม?ยาบุคุง"
ยาบุพยักหน้าไม่รีรอ เพราะรู้สึกได้
พักนี้ทาคาคิ ยูยะ ทำตัวมีความลับเสียเหลือเกิน
"ของขวัญวันเกิดฉันล่ะ"
ไม่ใช่ทุกวัน ทุกชั่วโมงอิโนะโอะ เคย์ก็ทำได้
ทั้งเวลาซ้อมเต้น ถ่ายรูปลงหนังสือ ไม่เว้นกระทั่งก่อนเข้าสตูดิโออัดรายการเพลง
นี่ยังปราณีไม่ทวงของขวัญออกสื่อ
ให้เพื่อนๆเมมเบอร์ได้อับอายขายขี้หน้าในความงก ที่ดูจะเพิ่มดีกรีขึ้นทุกวัน [
เฉพาะเรื่องของขวัญหรอกนะ]
แล้วไอ้คนที่โดนทวง ก็ไม่รู้สึกรู้สา
นั่งกินขนมสบายใจเฉิบ ไม่ได้สำเหนียกเลยว่า
เพื่อนๆเริ่มเดือดเนื้อร้อนใจกับบทสนทนาทวงของขวัญซ้ำๆเสียแล้ว
"เราไปหาซื้อของขวัญให้ทาคาคิคุงเอาไปให้อิโนะจังดีมะ"
ยามาดะปรึกษาหารือกับเพื่อนๆเพราะเริ่มรำคาญ
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครเห็นด้วย
"แบบนั้นไม่ดีมั้ง" ชิเนนว่า
"คนให้ไม่ได้ตั้งใจให้ คนรับยิ่งรู้สึกแย่"
ยามาดะนิ่วหน้าใส่ริวทาโร
หันไปขอเสียงสนับสนุนจากคนข้างตัว ซึ่งความเห็นของยูโตะไม่ได้ช่วยอะไรเลย
"แผนนี้ ทาคาคิคุงไม่เล่นด้วยแหงๆ"
"แล้วจะให้ทำยังไงฟะ! พวกนายไม่เบื่อมั่งรึไง"
"เบื่อสิ เบื่อมากด้วย" ไดกิลากเสียงยาว
"แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่รู้สึกเหมือนเรา"
ทุกคนในที่นั้นถอนหายใจ
หันไปมองอีกมุมหนึ่งของห้องซ้อม
มุมที่คนสองคนยังคงมีปัญหาเรื่องของขวัญวันเกิดไม่เลิกรา ฮิคารุบ่นเบาๆ
เหมือนจะสังหรณ์ใจแปลกๆ
"เดี๋ยวก็เกิดเรื่องจนได้"
แล้วลางสังหรณ์ของฮิคารุก็เป็นจริงในวันต่อมา
ทาคาคิ ยูยะ ถูกก่อกวนหนักขึ้นทุกที ร่างหนาโวยวายลั่นห้อง
เพราะรองเท้าแตะคู่โปรดที่ใส่มาหายไปข้างหนึ่ง
ซึ่งคนที่เอาไปซ่อนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
คนที่หัวเราะดังกว่าใครนั่นแหละ
"อย่ามาโทษกันนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย
นายไปถอดไว้ที่ไหนแล้วลืมรึเปล่า"
ยูยะอยากจะบีบคอคนที่ยืนทำตาใสแบ๊วตรงหน้าเขาจริงๆ
พูดออกมาได้ยังไง
เขาไม่ได้เป็นโรคขี้หลงขี้ลืมถึงขั้นลืมตัวใส่แตะข้างเดียวมาทำงานหรอกนะ
ระหว่างที่ยูยะกำลังคิดว่าจะทำยังไงดี
เคย์โตะก็เปิดประตูเข้ามาพอดี
"ทาคาคิคุง รองเท้านายใช่ไหม มันตกอยู่ข้างนอกแน่ะ"
"เห็นมั๊ยล่ะ
นายลืมรองเท้าเอาไว้เองแล้วมาโทษฉัน"
เคย์โตะกับไดกิไม่อยากจะพูดเลยว่า
มีแต่คนที่เป็นโรคอัลไซเมอร์เท่านั้นแหละ ที่ลืมรองเท้าเอาไว้ในถังขยะ
ถ้าไดกิไม่บังเอิญเอาขวดน้ำไปทิ้ง
และเขาบังเอิญจำได้ว่ารองเท้าข้างนั้นเป็นของใคร ทาคาคิไม่ต้องใส่รองเท้าแตะข้างเดียวกลับบ้านหรือนี่
"สาบานเลยว่าปีหน้า
ฉันจะหาของขวัญวันเกิดมาให้อิโนะจังแบบตรงเวลา"
ฮิคารุทำท่าขนลุกขนพอง
แต่คงน่ารักเหลือเกินในสายตาของยาบุจนต้องคว้ามากอด
"แล้วฉันล่ะ"
"ของนายเหรอ? ให้ตอนเที่ยงคืนเป๊ะๆเลยดีมะ"
"ไปสวีทกันไกลๆไป ฉันเลี่ยน"
ยูยะอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย
ล้วงเข้าไปในถุงหาของกินแก้หิว แต่กลับพบว่ามันว่างเปล่า
จำได้ว่าเหลือช็อกโกแลตอยู่กล่องหนึ่งนี่หว่า? หรือว่าเขาจำผิด
ระหว่างที่ทบทวนความทรงจำ
สายตาก็ไล่มองไปรอบห้อง จนกระทั่งไปหยุดอยู่ตรงกล่องขนมคุ้นตาในมือของใครคนหนึ่ง
"เฮ้ย!!!!!
นั่นมันของฉันนี่"
เคย์ทำท่าเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว
"อ้าว~ ของนายหรอกเหรอ เห็นมันวางอยู่ใกล้ๆหนังสือของฉัน
นึกว่ามีใครซื้อมาฝากซะอีก เหลือชิ้นสุดท้ายแล้วด้วย"
เป็นเพราะความหิว
อาจเป็นเพราะช็อกโกแลตกล่องนั้นเป็นของโปรดของยูยะ หรือเป็นเพราะใบหน้าซื่อใสร้ายเดียงสาของคนที่คาบช็อกโกแลตชิ้นสุดท้ายท้าทายเขา ทำให้ยูยะลืมทุกสิ่ง
ดวงตาใสเบิกกว้างด้วยความตกใจ ยืนตัวแข็ง
เพราะไม่คาดคิดที่อยู่ดีๆร่างหนาก็ก้าวพรวดเดียวมาถึงตัว
สองมือยกขึ้นกันยูยะไม่ให้เข้ามาใกล้เกินกว่านี้ แต่ก็แพ้แรงจากสองแขนที่ตวัดกอดเอวรั้งร่างบางเข้าไปหา
ทาคาคิคุง....นายจะทำอะไร?
แก้มใสขึ้นสีระเรื่อ เพราะรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวใกล้เข้ามา
หัวใจเต้นระรัว เพราะใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ไม่ห่าง
ดวงตาคมสะกดให้ร่างบางแทบลืมหายใจ
และ.....
เป็นยูโตะกับยามาดะที่ตะโกนลั่นห้อง
"จูบกันแล้ววววววว"
เขาไม่รู้ว่าต่อจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่รับรู้ได้
มีเพียงความรู้สึกแปลกๆที่ริมฝีปาก กับความหวานหอมจากช็อกโกแลตที่ยังหลงเหลืออยู่
ช็อกโกแลตเหรอ?
ร่างบางเงยหน้ามองเจ้าของอ้อมแขนที่เพิ่งคลายออกจากตัวเขาแล้วอ้าปากค้าง
ช็อกโกแลตที่คาบอยู่เมื่อกี๊
มันย้ายที่ไปอยู่ที่ปากของยูยะเสียแล้ว ยูยะยิ้มและมองเขาด้วยสายตาอย่างผู้มีชัย
แต่นั่นกลับไม่มีผลต่อร่างบางเท่ากลับสายตาอีกแปดคู่ที่มองข้ามไหล่หนาของยูยะมา
ยูโตะทำไม้กลองหลุดมือ ยามาดะบีบถุงขนมเละคามือ
ริวทาโรทำตาปริบอยู่ข้างๆยูริที่ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ไดกิถือหนังสือการ์ตูนค้าง
เคย์โตะลืมทำนองเพลงที่เพิ่งคิดได้ ยาบุเผลอทำกระดาษโน๊ตในมือขาด ฮิคารุทำท่าเหมือนเป็นโรคชักกะตุก
ทุกคนมีสีหน้าเหมือนโดนผีหลอกกลางวันแสกๆ
แก้มใสร้อนฉ่า เริ่มเข้าใจทีละนิดแล้วว่า
เมมเบอร์ที่มองเห็นเหตุการณ์จากด้านหลังของยูยะเข้าใจอะไรผิดๆไปถึงไหนต่อไหน
เมื่อกี๊แว่วๆว่ามีใครตะโกนว่าไงนะ?
จูบกันแล้ว?
เลือดทั้งตัวไหลไปรวมกันที่หน้า
แล้วระเบิดออกทันทีเหมือนภูเขาไฟ
"ทาคาคิ!!!! ไอ้คนบ้า!!!!!"
ร่างบางเหวี่ยงกระเป๋าหนังสือลงบนเตียง
มองมันด้วยสายตาขุ่นเคืองราวกับว่ามันเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาถูกเพื่อนๆเข้าใจผิด
ไม่มีใครยอมเชื่อว่าเขากับยูยะไม่ได้จูบกัน
เพราะยูยะดันกินช็อกโกแลตชิ้นนั้นไปก่อนที่จะหันกลับไปเห็นสายตาของทุกคน
ไม่มีอะไรมายืนยันได้ว่าริมฝีปากของทั้งคู่ไม่ได้แตะกัน
"ไอ้คนเห็นแก่กิน คอยดูเถอะ
จะแอบใส่ยาถ่ายไว้ในขนม"
เคย์โมโหกระฟัดกระเฟียดอยู่นานกว่าจะสงบใจลงได้
ข่มใจหยิบงานที่ต้องทำส่งอาจารย์วันพรุ่งนี้ขึ้นมาทำต่อ
"เอ๊ะ"
อะไรบางอย่างไม่คุ้นตาหล่นออกมาตอนที่หยิบหนังสือ
ดูเหมือนกล่องเล็กๆนี่จะถูกสอดเอาไว้ไนหนังสือ
แต่มันเป็นอะไรของใครกันล่ะ
มือเรียวพลิกกล่องกระดาษยาว
ห่อด้วยกระดาษสีขาวล้วน เห็นการ์ดใบหนึ่งสอดไว้ใต้ริบบิ้นสีเงิน
เขาดึงออกมาเปิดอ่านทันที
ในการ์ดมีเพียงข้อความสั้นๆว่าสุขสันต์วันเกิด
ไม่ลงชื่อไว้ แต่เขาจำลายมือได้ ถึงจะเห็นไม่บ่อยก็เถอะ
"จะให้ทั้งทีทำไมไม่ให้กันตรงๆล่ะ
แอบเอามาใส่กระเป๋าทำไม พิลึกคน"
แต่เขาเองก็คงจะพิลึกไม่แพ้กันที่บ่นไปยิ้มไป
กระดาษห่อถูกแกะออกอย่างทะนุถนอม
ร่างบางพับทั้งกระดาษและริบบิ้นไว้ด้วยกันแล้วสอดเอาไว้ในหนังสือ
เริ่มเปิดกล่องออกด้วยความตื่นเต้น
ในกล่องเป็นของชิ้นเล็กๆอีกหลายชิ้นห่อด้วยกระดาษสีเงิน
เคย์แปลกใจนิดหน่อยเพราะรู้ว่ามันคือขนม คนชอบกินเวลาให้ของขวัญใครก็ไม่พ้นขนมแฮะ
แต่อยู่ดีๆร่างบางก็เกิดอาการใจเต้นแปลกๆ
เขาเพิ่งนึกออกว่ากระดาษห่อขนมนี่
เป็นลายเดียวกับกระดาษห่อช็อกโกแลตทำนายคู่ที่เขาซื้อให้เมมเบอร์ทุกคนไนวันวาเลนไทน์
เพียงแต่หนนี้เป็นกระดาษสีเงิน ที่ร่างบางจำได้ว่าพนักงานขายเคยบอกไว้ว่าอย่างไร
ของขวัญสำหรับวันไวท์เดย์
หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ความขุ่นเคืองที่มีต่อคนให้ของขวัญชิ้นนี้หายไปจนหมด
แต่นั่นเป็นความรู้สึกก่อนที่จะได้เห็นข้อความเล็กๆอีกข้อความหนึ่งบนการ์ดที่เขาไม่ได้สังเกตแต่แรก
"เอากระดาษทำนายเนื้อคู่ของฉันคืนมา!!!"
ทาคาคิคุง ไอ้คนบ้า!!!!!
